هفته وحدت و مبارزه با خرافات

به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا،اصل برائت از جمله اصول عقلی و نقلی است؛ زیرا اگر تبری از دشمنان خدا وجود نداشته باشد، دوستی و دشمنی در هم آمیخته می‌گردد و مرزهای حق و باطل از بین خواهد رفت؛ همین امر موجب می‌گردد ظلم و ظالم امرِ نکوهیده‌ای به نظر نرسد و فساد در جامعه نهادینه شود.

بر همین اساس شیعیان در روز نهم ربیع‌الاول از سه جهت به ابراز شادی می‌پردازند و این روز از قدیم‌الایام به عیدالزهرا ملقب بوده‌است. آن سه جهت عبارتند از:

یک) روزی است که حضرت مهدی (عج) در آن روز به امامت رسیده‌اند.  

دو) برخی از محققان نهم ربیع را روز کشته شدن عمر سعد می‌دانند. آنها معتقدند شباهت نام، مردم را به اشتباه انداخته‌است. 

سه)‌ غلط رایج بین مردم این است که برخی نهم ربیع‌الاول را سالروز قتل عمربن‌خطاب خلیفه‌ی دوم می‌پندارند. در حالیکه قولی که مرگِ عمربن‌خطاب را در نهم ربیع‌الاول می‌داند، فاقد دلیلِ معتبر است؛ بلکه بنا بر دلیل معتبر و سند تاریخی در منابع فریقین، عمربن‌خطاب در روز بیست و سوم ذی‌الحجه ترور شد و پس از سه روز یعنی اواخر ذی الحجه درگذشت.

طبق همین باورِ غلط، گروهی به بهانه‌ی اعتقاد به تولی و تبری، اعمال افراط‌گرانه‌ای انجام می‌دهند که مورد تائید عقل، شرع و عرف نبوده و قطعاً با سیره‌ی اهل‌بیت در تضاد است. همچنین برخی بدون توجه به سندِ حدیث رُفعَ‌القَلم با ترویج این روایتِ جعلی که صادر شده از جانب غالیان بوده و از لحاظ محتوا و سند فاقد اعتبار است؛ معتقدند: خداوند به واسطه‌ی مرگِ دشمن اهل‌بیت از نهم ربیع‌الاول تا سه روز، تکلیف را از همگان برداشته و انجام هر فعلی را مباح شمرده است یعنی انسان در این سه روز هر گناهی انجام دهد ثبت نمی‌شود.

"حدیث رُفِعَ‌القَلم بهانه‌ای برای انجامِ گناه"

جهل و غلبه‌ی هوایِ نفس دو عاملی‌ است که موجب سرپیچی از فرامین الهی و سبقت یا زاویه گرفتن از معصوم می‌شود؛ حدیث رُفعَ‌القلم یکی از دستاویزهائی است که افراد جاهل و ... به آن چنگ می‌زنند.    

برخی اشکالات بر حدیث رُفِع‌القلم عبارتند از:

۱) اینکه خدای سبحان همواره و در همه حال ناظر و شاهد بر اعمال، رفتار و نیات انسان است اما محتوای این حدیث این مطلب را به ذهن مخاطب تداعی می‌کند که اگر انسان در این ایام مرتکب گناهی شود گوئی خداوند هیچ نظارتی بر اعمال او ندارد؛ بنابراین محتوای این حدیث شاهد و ناظر بودن خداوند بر اعمال انسان را زیر سوال می‌برد.   

۲) حدیث رُفِعَ‌القلم مخالفت صریح با نص قرآن دارد چرا که:

الف: خداوند در سوره‌ی مبارکه‌ی زلزال می‌فرماید: پس هرکس به اندازه‌ی ذره‌ای خوبی کند آن را خواهد دید و هرکس به اندازه‌ی ذره‌ای شر انجام دهد آن‌ را می‌بیند.

ب: خداوند در سوره ق آیه ۱۸ می‌فرماید: هیچ حرف و سخنی تلفظ نمی‌شود مگر اینکه در آن لحظه فرشته‌ای آن را ثبت و ضبط می‌کند.

این آیه به صورت عام و کلی بوده و هیچ استثنائی ندارد بعلاوه اینکه طبق روایات معصومین هر کلامی که مخالف آیه‌ی قرآن است  می‌بایست بر دیوار کوبیده و کنار گذاشته‌شود.      

۳) تناقض با دیگر سخنان ائمه

معصومین علیهم‌السلام در سایر سخنان‌شان می‌فرمایند: « مَا مِن نَکبَةٍ تُصِیبُ العَبدَ إلاّ بِذَنبٍ» { هیچ گرفتاری به بنده نمی‌رسد مگر به خاطر گناه} (الکافی، ج۲، ص۲۶۹)

همچنین فرموده‌اند: « لا تَنالُ وِلایَتُنا إلاّ بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ » { به ولایت ما نتوان رسید جز با اعمال نیک و پرهیزکاری و دوری از گناه.} (وسائل الشّیعه، ج ۱۱، ص۱۹۶)

بنابر نکات ذکر شده عده‌ای افراد اباحه‌گر به اسم اهل بیت قصد زیرپانهادن فرمایشات اهل‌بیت‌ را دارند و با استناد به این روایت نامعتبر هر گناهی را مرتکب شده و به اسلام و تشیع نسبت می‌دهند و با گرفتن‌ جشن‌های کذائی به اسم عیدالزهرا هرگونه افعال ناپسند و سخنان زشتی که در شأن مجلس اهل‌بیت نیست را بر زبان جاری‌می‌کنند. خداوند در قرآن آیه‌ی ۲۹ سوره‌ی مبارکه‌ی عنکبوت شرکت در چنین جلساتی را نهی کرده است بنابراین این مجالس قطعاً مورد رضای خداوند نیست. زیرا در هیچ کجای قرآن فحش دادن و سخنان ناروا استثنا نشده است تا جائی که قرآن می‌فرماید: معبودهای کفار را فحش ندهید تا آنها نیز به خدا ناسزا نگویند. بنابراین نباید آتش لجاجت آنها را روشن کرد و موجب ایجاد اختلاف شد تا آنان هم به مقدسات شیعه اهانت نکنند.

از قدیم‌الایام دشمنان به فکر ایجاد تفرقه میان شیعه و سنی بوده‌اند؛ ریشه‌ی ترویج این خرافات از جانب دشمنان بعید به نظر نمی‌رسد.

امروزه با گسترش فضای مجازی کمتر اتفاق می‌افتد موضوعی از چشم جهانیان مخفی بماند.     

با توجه به‌ اینکه دنیای اسلام در این دوران بیش از هر زمان دیگر نیاز به اتحاد و انسجام مسلمانان دارد؛ شایسته نیست چنین مجالسی که به اختلافات بین مسلمانان دامن می‌زند برگزار شود زیرا چنین مراسماتی بعضاً همراه با کارهایی است که مطمئناً بر خلاف دین اسلام و  سیره‌ی اهلبیت است و موجب می‌شود فاصله‌ی بین مسلمانان بیشتر شود؛ و اینگونه جشن‌ها وحدت و انسجام اسلامی که از برترین نعمت‌های خدادادی است را ریشه‌کن می‌کند.

امیرالمومنین -علیه‌السلام- فرمودند: خداوند بر امت منت نهاده، بین آنها الفت و اتحاد ایجاد کرده است تا در سایه‌ی این اتحاد زندگی کنند و این نعمتی ارزشمندی است که نمی‌توان بهائی برای آن معین کرد.

ناگفته نماند برپائی جشن در روز نهم ربیع‌الاول که سالروز امامت حضرت ولی‌عصر است نه تنها اشکال ندارد بلکه به‌ جهت قرار گرفتن در آستانه‌ی هفتۀ وحدت و ولادت رسول اکرم و امام صادق علیهماالسلام می‌بایست این ایام از جانب شیعیان مورد تعظیم و بزرگداشت قرار گیرد؛ لکن باید از کارهائی که وهن شیعه را در پی دارد پرهیز شود چرا که بر تک تک ماست با رفتار و گفتاری که برگرفته از آموزه‌های اسلام و تشیع است؛ زمینۀ گرایش و جذبِ به تشیع را در سایر فِرَق ایجاد کنیم نه اینکه برعکس عامل گریز و ستیز باشیم. هنر ما این است که با استفاده از حقایق تشیع، حیات‌بخش باشیم نه عامل کشتار.   

مرضیه‌رمضان‌قاسم