شرافت و بی‌شرفی در ترازوی فکر توحیدی
در جوامع بدوی و جاهلی، شرافت و بی‌شرافتی، امری ارثی بود اما از نگاه توحیدی شرافت اصلی و ذاتی از آن خداوند است به همین دلیل شرافت هیچ ربطی به نژاد و تبار و وراثت ندارد.
به گزارش سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، شرافت و مقابل آن بی‌شرافتی هر چند ویژگی‌های شخصیتی و فردی‌اند اما در کنش‌های اجتماعی نمایان می‌شوند. شرف از نظر لغوی به معنای بلندی و ارتفاع است. انسان‌های بلندمرتبه را شریف می‌گویند.
در جوامع بدوی و جاهلی، شرافت و بی‌شرافتی، امری ارثی بود! مربوط به برتری نژادی و قبیله‌گی و تبارنامه افراد بود. کسی که از تباری شریف به دنیا می‌آمد، فردی شریف به شمار می‌رفت.
اما از نگاه توحیدی شرافت اصلی و ذاتی از آن خداوند است: وَ كُلُّ شَرِيفٍ فِي جَنْبِ شَرَفِكَ حَقِيرٌ. به همین دلیل شرافت هیچ ربطی به نژاد و تبار و وراثت ندارد. بلکه با مفاهیمی همچون تقوا و عفت و ایمان معنا می‌شود. انسان شریف کسی است که دارای اخلاق حسنه باشد.
از نگاه اسلامی نیز تمام ویژگی‌ها و شاخصه‌هایی که برای تعیین شرافت و بی‌شرافتی گفته شده است، همگی از سنخ شاخصه‌های اخلاقی‌اند:
１.ایمان: لَا شَرَفَ أَعْلَى مِنَ الْإِيمَانِ
２.اسلام: لَا شَرَفَ أَعْلَى مِنَ الْإِسْلَام
３.تقوا: وَ لَا شَرَفَ إِلَّا بِالتَّقْوَى؛
４.اطاعت و بندگی خدا: فَإِنَّ الشَّرِيفَ مَنْ شَرَّفَتْهُ طَاعَتُكَ،
５.علم: وَ لَا شَرَفَ كَالْعِلْمِ
６.تواضع: لَا شَرَفَ كَالتَّوَاضُعِ.
７.ادب: لَا شَرَفَ مَعَ سُوءِ أَدَبٍ.
８.بزرگی و سیادت: لَا شَرَفَ كَالسُّؤْدَدِ.
９.حلم: لَا شَرَفَ أَعْلَى مِنَ الْحِلْمِ.
１0.همت‌های بلند: لَا شَرَفَ كَبُعْدِ الْهِمَّة
１１.عفت و پاکدامنی: أَهْلُ الْعَفَافِ أَشْرَفُ الْأَشْرَافِ.
１２.قرآنی بودن: أَشْرَافُ أُمَّتِي حَمَلَةُ الْقُرْآنِ
حجت الاسلام احمد حسین شریفی
ارسال نظرات