سیدمهدی شجاعی همچنان در مسیری به تولید محتوا و تألیف اثر می‌پردازد که شاید باید گفت مختص خودش است. دست روی موضوعاتی از دین می‌گذارد که برخی از آن‌ها آشنا و برخی هم ناآشناست اما قلم هنرمند و دلنشین این نویسنده کاری می‌کند که مخاطب همان داستان آشنا را هم با ولع و هیجان خاصی دنبال کند. تازه‌ترین اثر این نویسنده هم در همین حال و هواست. داستانی آشنا از زندگی اهل بیت پیامبر اسلام. همان داستان عروف روزه‌داری امیرالمؤمنین و حضرت زهرا برای بهبودی بیماری حسنین. آنطور که خبرنگار مهر خبر داده است این اثر داستانی برگرفته از روایتی داستانی درباره پیامبر و خاندانش که منشأ ظهور آیاتی از قرآن مجید می‌شود. داستان به ماجرای بیماری حسنین (ع) و نظر حضرت‌علی(ع) و حضرت فاطمه (س) و حسنین (ع) برای بهبودی باز می‌گردد. این خانواده سه روز روزه‌داری می‌کنند و در پایان هر روز مختصر افطار خود را نیز به مسکینی می‌بخشند و پس از روز سوم به دیدار پیامبر (ص) نائل می‌شوند و جبرئیل امین از جانب پروردگار بر آن‌ها نازل شده و آیاتی از جانب خداوند بر پیامبر نازل می‌شود که در آن، این جمع «خوبان روزگار» معرفی می‌شوند و وعده حفاظت آن‌ها از آسیب و جایگاه رفیع آن‌ها در بهشت به آن‌ها یادآوری می‌شود.
شجاعی در این اثر داستانی خود با شناخت دقیق و درست از مخاطب روایت، با بیانی ساده و روان و استفاده از تصاویر روایی و جملات مألوف برای گروه سنی هدف، این واقعه تاریخی را بازآفرینی می‌کند و مخاطبش را مقابل قصه‌ای لطیف و آسمانی قرار می‌دهد. شجاعی به سیاق چند اثر قبلی خود در این کتاب هم از تصویرگری استفاده کرده است چون مخاطبان کتابش گروه سنی نوجوان است این اثر با تصویرگری‌هایی ویژه از فرهاد جمشیدی نیز همراه شده است. وی دارای مدرک درجه یک هنری است و تصویرگری بیش از چهارصد عنوان کتاب و حضور در بیش از بیست نمایشگاه گروهی و انفرادی را در کارنامه کاری خود دارد. جمشیدی با این باور که تصویرگری مستند تاریخی، بیش از هر چیز به اشراف و تسلط فرامتنی نیاز دارد، با مطالعه ابزار، پوشش و بناها در دوره تاریخی روایت این کتاب، به تصویرگری بسیار زیبایی درباره این کتاب نائل شده است که آمیزه‌ای از تخیل و پایبندی به تاریخ است.
اما برای اینکه بدانیم شجاعی از چه داستانی سخن می‌گوید باید مفصل‌تر از آن بگوییم. اتفاقی که در ۲۵‌ذی‌الحجه رخ داد و شأن نزول سوره «هل آتی» درشان اهل بیت(ع) است. ۲۵ذی‌الحجه یادآور روزی است که حضرت علی(ع) و فاطمه زهرا(س) برای بهبود بیماری حسنین سه روز، روزه گرفتند و از قضا هر سه افطاری آن را به نیازمندان بخشیدند در این روز سوره «هل آتی» در شأن اهل بیت عصمت و طهارت نازل شد.امام حسن مجتبی و امام حسین(ع) در ایام کودکی بیمار شدند و پیامبر اکرم(ص) به همراه برخی صحابه از آنان عیادت نمودند. آنگاه پیامبر(ص) به حضرت علی(ع) فرمودند: اگر برای بهبودی آنان نذری نمایی، امید است خداوند سبحان زودتر شفا عنایت کند. حضرت علی(ع) گفتند: ای رسول خدا! برای شفای آن دو نذر می‌کنم که سه روز، روزه شکر به جای آورم. حضرت فاطمه زهرا(س) و خدمتکارشان فضه نیز به مانند ایشان نذر کردند. چند روزی نگذشت که دو ریحانه رسول خدا(ص) شفا یافتند و حضرت علی(ع) و همسرشان فاطمه زهرا(س) قصد کردند که به نذرشان وفا کرده و سه روز روزه شکر بگیرند. آن حضرت ناچار شد، از شمعون‌بن‌حاریای یهودی، مقداری جو قرض کند و آن را پس از آسیاب کردن، برای پخت نان استفاده کند. حضرت فاطمه زهرا(س) آن جو را آسیاب و به سه بخش تقسیم کردند و هر بخشی را برای افطاری یک روز جدا کردند و سپس آن‌ها را در سه روز متوالی نان پختند.
آن بزرگواران از روز ۲۵ذی‌الحجه شروع به روزه گرفتن و ادا نمودن نذر خویش کردند. حضرت علی(ع) در روز اول، نماز مغرب را با پیامبر(ص) به جا آورد و سپس برای صرف افطار به خانه رفت. ولی همین که در سر سفره نشست، مستمند و بیچاره‌ای از راه رسید و از آنان غذا طلبید. حضرت علی(ع) فرمودند که سهمیه وی را به آن فقیر دهند. فاطمه زهرا؟س؟، فضه و امام حسن(ع) و امام حسین(ع) نیز به پیروی آن حضرت سهمیه اندک خود را به فقیر داده و خودشان با آب افطار نمودند و روز بعد را با همین وضع روزه گرفتند. در شب دوم نیز یتیمی از راه رسید و درخواست غذا نمود. جملگی سهمیه خود را به یتیم داده و خود با آب افطار کردند و روز سوم را با همان وضع روزه گرفتند. در روز سوم نیز محتاج دیگری فرارسید. وی اسیر بی‌بضاعت و گرسنه‌ای بود که از فرط گرسنگی و دربدری، به خانه امام علی ع پناه آورد. در این شب نیز اهل خانه، غذای خود را به اسیر بخشیدند و تنها با آب افطار کردند. روز چهارم، حضرت علی ع دست فرزندانش حسن و حسین ع هم را گرفتند و نزد رسول خدا(ص) رفتند، در حالی که فرزندانش از شدت گرسنگی می‌لرزیدند. پیامبر ص از وضعیت آنان پرسید و حضرت علی ع ماجرا را برای آن حضرت تعریف کردند.
پیامبر(ص) آن دو را در آغوش گرفت و به نزد دختر خود، فاطمه(س) س آمد و دید وی در محراب عبادتش نشسته و به عبادت مشغول است، ولی چهره مبارکش از گرسنگی زرد و چشمانش گود شده است و کلاً بی‌حال است. پیامبر(ص) از دیدن آنان بسیار متأثر و غمگین شد و دست بندگی به سوی پروردگارش بلند کرد و گفت: «و اغوثاه، یا الله اهل بیت محمد یموتون جوعاً» یعنی: ای داد، ای خدا! اهل بیت محمد از گرسنگی می‌میرند.در همین هنگام جبرئیل امین فرود آمد و عرض کرد: ای رسول خدا  آنچه خداوند متعال درباره اهل بیت تو عنایت کرده است، بنگر. فرمود: چه چیزی را بنگرم! جبرئیل امین این سوره را که در شأن فداکاری حضرت علی(ع) و همسرش فاطمه زهرا(س) و فرزندانش حسن و حسین(ع) نازل شد، بر آن حضرت قرائت کرد: «هَل آتی عَلَی الاِنسانِ حینٌ مِنَ الدَّهرِ… اِنَّما نُطعِمُکُم لِوَجهِ اللهِ لانُریدُ مِنکُم جَزائاً وَ لاشَکوراً…».بنا به روایتی در آن روز برای اهل بیت فداکار پیامبر(ص) غذایی از آسمان فرود آمد و آن را تا هفت روز تناول کردند. بدین‌گونه، خداوند سبحان از ایثار و خودگذشتگی حضرت علی(ع) و خانواده بی‌نظیرش تقدیر کرد و قلب پیامبر(ص) را تسلی بخشید.