گزارشی از برگزاری ماه محرم در منطقه کارائیب

به گزارش خبرگزاری رسا، گروهی از اهالی ترینیداد در خیابان‌های «سینت جیمز» و «سدروس» گرد آمده‌اند تا با ماکت‌های  زیبایی که به شکل مقبره ساخته و روی دست‌ حمل می‌کنند به سمت دریا بروند؛ هدف آنها دریای کارائیب است جایی که جمعیت، این ماکت‌ها را به دریا می اندازند تا شناور شوند.

این بخشی از مراسم معروف به «حوسی» است، یک آیین دینی که مسلمانان ترینیداد آن را در ایام محرم انجام می دهند.

در ترینیداد ۱۰۰ هزار مسلمان که ۵ درصد از جمعیت این جزیره را تشکیل می دهند روز عاشورا را با برگزاری آیین حوسی گرامی می‌دارند، واژه‌ای که از نام امام حسین (ع) مشتق شده است. نخستین بار این مراسم در سال ۱۸۵۴ درست یک دهه پس از آنکه نخستین گروه از هندی‌ها برای کار در مزارع نیشکر وارد این کشور شدند، برگزار شد.

البته ترینیداد در آن زمان تحت حاکمیت استعمار انگلستان بود که اجازه برقراری اجتماعات بزرگ را نمی‌داد. در ۱۸۸۴ مقامات انگلیسی برگزاری آیین حوسی را ممنوع اعلام کردند. نزدیک به سی هزار نفر در «مون رپوس» در جنوب این کشور به خیابان‌ها ریختند تا  علیه این حکم اعتراض کنند. بر اثر تیراندازی سربازان انگلیسی، ۲۲ نفر کشته و ۱۰۰ نفر زخمی شدند. این حکم بعدها لغو شد اما یاد کشتار حوسی  یا «قتل عام محرم» در ذهن مردم هنوز زنده است.

امروزه مردم ترینیداد در مراسم حوسی، شناورهای رنگی و زیبایی درست می‌کنند که به آن «تجه» (برگرفته از واژه تعزیه) می‌گویند که آنها را از مسیر  چند خیابان عبور می‌دهند و به دریا می اندازند؛ این شناورها از چوب، کاغذ، بامبو و پولک درست می‌شود.

همزمان با نواخته شدن طبل‌ها، جمعیت این شناورها را که طولی بین سه تا ده متر دارند، همراهی می‌کنند؛ درست مانند آنچه در شهر «لکهنو» در شمال هند انجام می‌شود. تجه ها شبیه به ماکت مقبره‌ها در هند هستند. پیشاپیش این تدجه ها دو مرد حرکت می‌کنند که در دست یکی از آنها یک هلال به رنگ سبز و در دست دیگری هلالی سرخ رنگ قرار دارد. هلال قرمز نشانه‌‌ای از خون امام حسین (ع) و هلال سبز نشانه‌ای از شهادت امام حسن (ع) است.

این آیین، با سنت‌های منطقه کارائیب در هم آمیخته و رنگ و بویی بومی به خود گرفته، اما بسیاری از مسلمانان منطقه معتقدند که باید ماهیت حزن آلود این آیین حفظ شود و سنت‌های محلی در جهت عزاداری و گرامی‌داشت یاد شهدای کربلا باشد مانند آنچه در هند و عراق انجام می‌شود.

برای مسلمانان این منطقه، برگزاری این مراسم نمادی از مبارزه با سرکوب و استبدادی است که در گذشته و تا حدودی در زمان حال با آن مواجه بوده و هستند؛ آنها با انجام آیین‌هایی از این دست می‌کوشند در برابر به حاشیه رانده شدن در فرهنگ ترینیدادی مقاومت کنند.

جمهوری ترینیداد و توباگو کشوری کوچک در جنوب دریای کارائیب است. این کشور در شمال شرق ونزوئلا و جنوب گرانادا قرار دارد و از دو جزیره اصلی ترینیداد و توباگو و چند جزیره کوچک تشکیل شده است.

جمعیت این کشور نزدیک به یک میلیون و ۴۰۰ هزار نفر برآورد شده است. با توجه به تولید ناخالص داخلی بالا، ترینیداد یکی از ثروتمندترین کشورهای این منطقه به شمار می‌رود که منابع زیادی از نفت و گاز دارد که باعث رونق و شکوفایی اقتصادی آن شده است.

این کشور جزو مستعمرات انگلستان بوده و در سال ۱۹۶۲ توانست استقلال خود را به دست آورد. رییس حکومت در این کشور رییسجمهور است که با رای نمایندگان مجلس سنا برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شود. رئیس دولت نخست وزیر است که ریاست کابینه را به عهده دارد.

سابقه ورود اسلام به این کشور به نیمه دوم قرن هجدهم میلادی برمی گردد. اما مهمترین گروه مسلمانان در اواسط قرن نوزدهم و بعد از ۱۸۳۸م وارد این کشور شدند. تخمین زده می شود ۱۳ درصد از جمعیت این کشور مسلمان باشند. مسلمانان هندی تبار که شیعیان بخشی از آنها هستند بیشتر در جنوب این کشور زندگی می کنند./۸۴۷/ب۱۰۱/ع

منبع: ایکنا