در اوج بلاها خداوند را ارحم الراحمین بدانیم
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در اصفهان، آیت الله سید ابوالحسن مهدوی، نماینده مردم استان اصفهان در مجلس خبرگان رهبری، شب گذشته در جلسه تفسیر صحیفه سجادیه، گفت: درست است که برای اعمال مختلف زمان iای مناسبی بیان شده است، اما حتماً لازم نست که مثلاً دعای کمیل را در شب های جمعه بخوانیم، بلکه می توانیم هر روز این دعا را بخوانیم و از فواید آن بهره مند شویم.
نماینده مجلس خبرگان رهبری ادامه داد: سعی کنید ارتباط دائمی با خداوند داشته باشید و ادعیه توصیه شده را بخوانید، یکی دیگر از مواردی که باید همواره آن را رعایت کنیم و آن را در وجودمان دائمی کنیم شکر بر نعمت هاست، یاد بگیریم تا خداوند نعمتی را به ما داد همان موقع شکر آن را به جای بیاوریم.
وی افزود: شکر نعمت هم نعمت را حفظ می کند و هم سبب افزایش نعمت در آینده می شود، از طرفی همزمان با ارتباط و شکر به درگاه خداوند باید همواره توسل داشته باشیم، به خصوص توسل به سیدالشهدا(ع) بسیار مهم نیست، امام حسین(ع) قتیل العبرات و کشته اشک ها هستند.
توسل به امام حسین(ع) و توجه به معنای قتیل العبرات انسان را متنبه می کند
آیت الله مهدوی اظهار داشت: قتیل العبرات به دو معناست، یک معنای آن این است که شهادتشان سبب ریزش اشک دوستانشان شده است، معنای دوم این است که کشتن امام(ع) همراه با اشک خودشان بوده است، در این زمینه روایت داریم که امام حسین(ع) را با غصه و گریه به شهادت رساندند، هر دو این معانی انسان را متنبه می کند، از این رو بهترین جا برای توسل وجود مقدس سیدالشهدا(ع) است.
استاد اخلاق حوزه علمیه ادامه داد: امام حسین(ع) بیشترین اذیت و ظلم را تحمل کردند، امام زمان(عج) فرمودند که من صبح و عصر برای جدم ندبه می کنم، اگر بدانیم که امام زمان(عج) چگونه برای مظلومیت امام حسین(ع) ناله می زنند قطعاً اشک ما هم جاری خواهد شد، سال ها پیش در بقیع به جوانی برخوردم که شکایت می کرد که چرا اشک چشم ندارد و برعکس آنچه خیال می کرده در بقیع نمی تواند برای مظلومیت چهارده معصوم(ع) گریه کند، البته وهابی ها اجازه روضه خوانی هم که نمی دهند، به آن جوان گفتم متوسل به سیدالشهدا(ع) شوید، بعد از مدتی آن جوان تشکر کرد که دلش از قفل رهایی یافته و اشک چشمش جاری شده است.
وی افزود: لازم است تا در ناله های خود خدا را به ارحم الراحمین صدا بزنیم، مبادا در اوج بلاها بگویید که خدا شروع کننده گرفتاری های ماست، بله البته تقدیرات از خداوند است اما شروع کننده ما هستیم، گرفتاری را خداوند ایجاد می کند، اما این به آن معنا نیست که طلبکار خداوند شویم، در واقع این ما هستیم که با غفلت و گناه زمینه ها را فراهم می کنیم، عبارت «ظَلَمتُ نَفسی» در دعای کمیل هم در این راستا است.
آیت الله مهدوی بیان داشت: باید اقرار کنیم که شروع کننده خود ما بودیم، وقتی ما در کنار کوه فریادی می زنیم صدا به طرف ما بر می گردد اما شروع کننده کوه نیست، معنای ذکر یونسیه هم همین است، باید در میان ذکر یونسیه بعد از واژه «سبحانک» یک مکثی کنیم و بعد ادامه عبارت را به کار ببریم و بگوییم «اِنّی کُنتُ مِنَ الظّالِمین»، این مکث سبب می شود تا توجه خود را بیشتر کنیم که خداوند منزه است از آنچه می خواهیم به او نسبت دهیم و خدای ناکرده خدا را متهم کنیم.
نماینده مجلس خبرگان افزود: حضرت ایوب(ع) به انواع گرفتاری ها مبتلا شد و به جایی رسید که حتی مردم هم از او فاصله گرفتند و گفتند او گرفتار عذاب الهی شده است، حضرت ایوب بعد از زخم زبان مردم به بیرون شهر رفتند، وجود ایوب سراسر توحید بود، اما باز هم با همه این همه بلاها در قرآن می خوانیم که ایوب می گفت «خدایا به من سختی رسیده و تو ارحم الراحمین هستی»، ایوب(ع) هیچگاه از خداوند شکایت نکرد در حالی که بیشترین بلاها را تحمل کرده بود.
وی بیان داشت: اگر بتوانیم در غیر خوشی ها هم شاکر خداوند باشیم، می توانیم به مقامات بالا برسیم، ایوب(ع) در بلاها شکر خداوند را می کرد، توصیه می کنم دعای آخر سیدالشهدا(ع) را حتماً بخوانید، در آن حال امام حسین(ع) در اوج و شدت بلا مناجاتی دارد که باید الگوی ما باشد تا در فعالیت های روزمره خود به امام حسین(ع) اقتدا کنیم و خدای ناکرده ناشکری نکنیم و خداوند را متهم نکنیم./869/201/ب2