نامه دردناک یک زن فلسطینی در پاسخ به مطلب مغرضانه «وال‌استریت ژورنال»
به گزارش خبرگزاری رسا، استفانز هفته گذشته مقاله‌ای با عنوان «زنان فلسطینی کجا هستند؟» در وال‌استریت ژورنال به چاپ رساند که در آن همه مادران فلسطینی را به گونه‌ای نشان داد که گویی تمام عمر خود را صرف پرورش پسرانی می‌کنند که «شهید» شوند.
وی همچنین با مقایسه مادران فلسطینی با مادران اسرائیلی می‌گوید که تا به حال ندیده است که هیچ مادر اسرائیلی بخواهد پسرانش را برای تبدیل شدن به قاتل و آدم ربا تربیت کند.
امانی الخطاطبه» کارشناس روابط رسانه‌ای در کمیته ضدتبعیض آمریکایی‌های عرب‌تبار در نامه‌ای سرگشاده پاسخ مطلب مغرضانه «برت استفانز» در روزنامه وال‌استریت ژورنال آمریکا را داد.
الخطاطبه در نامه سرگشاده خود می‌نویسد: البته هر مادر اسرائیلی قانوناً حق دارد که دختر و پسر خود را وارد نهادی کند که به صورت سیستماتیک می‌کشد و آدم‌ربایی می‌کند. این نهاد وزارت جنگ اسرائیل نام دارد.
چیزی که استفانز باید در مورد مفهوم «شهادت» برای فلسطینی‌ها بداند این است که شهادت یک مکانیسم مقابله‌ای در برابر زندگی بی‌معنایی است که آنها باید تحمل کنند. شهادت یک اشتیاق نیست، چیزی است که بر آنها تحمیل شده است.
مادر من یک فلسطینی است. او احتمالاً الان در حال لذت بردن از آرامش محل سکونتش در حومه این شهر است. او برخلاف دیگر زنان فلسطینی در کرانه باختری و غزه نگران این نیست که فرزندانش از سوی نیروهای اشغالگر اواسط شب و یا در روز روشن کشته شوند. برای یک مادری فلسطینی این آزادی است که با چیزی قابل قیاس نیست.
مادر بزرگم یک فلسطینی بود. او تابستان سال گذشته پس از چندین دهه پرچم‌داری صبر و مقاومت برای مادران فلسطینی درگذشت. او نجات یافته قتل عام 1948 «دیریاسین» بود؛ یکی از اولین روستاهای فلسطینی که به وسیله سربازان صهیونیست برای ایجاد «کشور اسرائیل» پاکسازی نژادی شد. او در آن زمان تنها هفت سال داشت و شاهد قتل همسایگان و خویشاوندانش از جمله مادر و برادر نوزادش بود. اما زنده ماند و در زمان تبعیدش با ایجاد یک زندگی شاد و ثمربخش برای خانواده‌اش فرصتی فراهم آورد تا من امروز بتوانم این نامه را بنویسم.
نظامیانی که قتل عام دیریاسین را رقم زدند بعدها گردهم آمدند و وزارت جنگ اسرائیل را شکل دادند. یکی از رهبران آنها اسحاق رابین بود که بعدا نخست وزیر اسرائیل شد.
استفانز در مطلب خود ادعا می‌کند که تا به حال ندیده است که هیچ مادر اسرائیلی بخواهد پسرانش را برای تبدیل شدن به قاتل و آدم ربا تربیت کند، اما از سال 1948 وزارت جنگ اسرائیل با آغاز طولانی‌ترین اشغالگری در تاریخ مدرن بشری و ارتکاب جرایم جنگی و فجایع علیه بشریت، باعث داغدار شدن هزاران مادر شده است. اقدامات غیرقانونی و غیراخلاقی آنها از جانب بسیاری از قطعنامه‌های سازمان ملل بیش از هر کشور دیگری تقبیح شده است.
نمونه‌های اخیر آن، چهار قطعنامه کمیساریای عالی آوارگان سازمان ملل در محکوم کردن نقض قوانین بین‌الملل از سوی رژیم اسرائیل است. تمامی این قطعنامه‌ها با رای 46 بر 1 به تصویب رسیدند و تنها کشور مخالف آمریکا بود.
شهرک‌نشینان افراط‌گرای اسرائیلی در بدترین جنایات علیه فلسطینیان دست داشته‌اند و به خاطر تخریب مساجد و کلیساها، حمله و زیرگرفتن فلسطینان، تخریب اموال آنان و درخواست کردن مرگ همه عرب‌ها در جهان شناخته شده هستند.
اخیراً اسرائیل از کشته شدن سه نوجوان شهرک‌نشین خبرداد و در نتیجه آن غزه را به خاک و خون کشید اما مگر نه اینکه آنها ساکن شهرک‌های غیرقانونی ساخته شده بر خاک و اجساد فلسطین بودند. گرچه هیچ مادری چه اسرائیلی و چه فلسطینی نباید مجبور به تحمل زجر ربوده و کشته شدن فرزندش باشد، اما بیایید این مسئله را به صورت کلی در بگیریم.
از زمان ناپدید شدن سه اسرائیلی، تاکنون شمار زیادی از فلسطینیان از جمله کودکان کشته و شمار زیادی نیز زخمی و زندانی شده‌اند اما شما نام هیچ کدام از آنها را نمی‌دانید درحالی‌که نام سه اسرائیلی را همه از حفظ هستید.
سه‌شنبه گذشته «محمد ابوخضیر»، نوجوان فلسطینی از سوی مردم اسرائیل ربوده و زنده زنده آتش زده شد. مادر او مانند دیگر مادران فلسطینی که کودکانشان کشته و یا زندانی و شکنجه می‌شوند مجال آن را نیافت که مانند سه مادر اسرائیلی غم خود را در رسانه‌ها مطرح کند. مادران فلسطینی حق آن را ندارند که از اسرائیل بخواهند که فرزندانشان را به آنها باز گرداند.
بسیاری از اسرائیلی‌ها، مرگ محمد را جشن گرفتند و تمامی اقشار جامعه اسرائیل حتی دولت این رژیم چنین مجازات‌هایی را خواستار شدند.
نتانیاهو، عاملان قتل این سه نوجوان اسرائیلی را «حیوانات انسان‌نما» خواند اما در مجازات دسته جمعی مردم فلسطین به وسیله اسرائیل، مردم فلسطین را دشمن پشت پرده می‌نامد و حتی نژادپرستی ضد عرب را تشویق می‌کند و تمام مردم فلسطین را متهم به دست داشتن در این قتل‌ها می‌کند.
در حقیقت اسرائیل با فلسطینی‌ها همانند حیوان رفتار می‌کند. اسرائیل حیوان خود را داخل قفس می‌گذارد و با چماق، یا دقیق‌تر بگوییم گلوله پلاستیکی، گاز اشک‌آور و حتی فسفر سفید، مورد حمله قرار می‌دهد و زمانی که حیوان واکنش نشان می‌دهد اسرائیل خاطراتی انتخاب شده را بر می‌گزیند، زنده می‌کند و به مجازاتی دست می‌زند که در تاریخ مدرن بی سابقه است.
استفانز مطلب نژادپرستانه‌ای را مطرح کرد و گفت که فرهنگ فلسطینی از نفرت اشباع شده است، اگر اینگونه است ما باید درباره جامعه‌ای که دیدگاهش درباره سایر مردم کاملاً غیرانسانی است، چه بگوییم؟
اگر می‌خواهید بدانید مادران فلسطینی کجا هستند، آنها در اشغال نظامی زندگی می‌کنند، در میان مردمی غیرنظامی و غیرمسلح و در حالیکه به آرامی نام پسرانشان را در قلب‌هایشان زمزمه می‌کنند، ستون نویسان آمریکایی تلاش می‌کنند تا درباره آنها چنین مطالبی بنویسند. /982/ب101/د
منبع: ایکنا