دعای امام حسین (ع) برای خود و اهل بیت

1-آخرین تیر ترکش امام (ع) در روز عاشورا برای هدایت سپاه دشمن، برانگیختن احساس های عقیدتی و عاطفی آنها است. امام حسین (ع) با سخنانی پرشور و آکنده از عاطفه و احساس، یاد رسول خدا و ارزش های الهی را در ذهن آنها زنده می کند، تقوای دینی و ترس از پروردگار را به یادشان می آورد، بلکه از قصد شوم خود که کشتن حجت خدا است، دست بردارند و عذاب سخت الهی را بر خود روا ندارند.

حضرت فریاد بر می آورد : آیا کسی در میان شما نیست که از حرم رسول خدا (ص) دفاع کند و با ترس از خدا به یاری ما بشتابد و در این حمایت و کمک از پروردگارش امید ثواب و پاداش داشته باشد؟!

پاسخ آنان به امام یا سکوت است یا همهمه رذیلانه. اما حسین بن علی (ع) کار خود را تمام شده نمی بیند. روانه خیمه ها می شود و از زن ها که با شنیدن فریاد کمک خواهی حضرت و احساس غربت و بی کسی، شیون و زاری می کنند، فرزند شیر خواره اش را می طلبد. او را روی دست بلند می کند و به عنوان آخرین حجت حقانیت خود در مقابل دشمن می گیرد، شاید فرد یا افرادی با مشاهده شیرخواره تشنه لب، پشیمان شوند، برگردند یا خود را به سپاه حسین (ع) برسانند. اما قساوت و سنگدلی دشمن بیش از اینها است و لحظاتی نمی گذرد که نو گل ابا عبدالله بر دست هایش پرپر می شود و جان می سپارد. تیری که به گلوی شیر خواره اصابت کرده، گویا به همه امید و آرزوی امام در هدایت آن مردم فرود آمده. اینجا است که امام فارغ از اوضاع آشفته پیرامون خود، در کمال انقطاع الی الله، خون گلوی فرزند را می گیرد و به آسمان می پاشد و عرضه می دارد: رَبّ إن یَکُ حَبَستَ عَنّا النَّصرَ مِنَ السَّماءِ فَاجعَل ذلِکَ لِمَا هُوَ خَیرٌ وَ انتَقِم لَنَا وَ اجعَل مَا حَلَّ بِنَا فیِ العَاجِلِ ذَخیِرَة لَنَا فیِ الآجِل؛ پروردگارا، اگر یاری آسمانی خود را از ما بازداشته ای، در عوض بهتر از این پیروزی را در آخرت قسمت ما کن و انتقام ما را بگیر و آنچه را که در دنیا بر سر ما آمده، ذخیره آخرت ما قرار بده. «1»

در این دعا دو خواسته بارز وجود دارد : یکی مسأله عوض و پاداش است. ظلمی که بر امام حسین(ع) و یاران و اهل بیتش واقع شد، چندان بزرگ و سهمگین بود که هیچ عوضی جز آنچه خدای تعالی در آخرت به ایشان عطا می کند، جبران کننده آن نخواهد بود. نکته و درخواست دیگر، انتقام است. کوفیان حرمت رسول خدا و سفارش های آن حضرت را نگاه نداشتند و دین و ایمان خود را به ثمن بخس دنیا فروختند و برای رسیدن به جاه و مقام دنیایی، مقدس ترین و حیات بخش ترین شخصیت زمان خود، سید الشهدا را به مسلخ بردند. انتقام این خون به ناحق ریخته و این جفای عظیم در حق انسان ها و انسانیت را که باید طلب کند جز خداوند قهار؟

دعای امام حسین (ع) نه شکایت از خداوند است که چرا کسانی را به یاری ما نگماشتی، بلکه درخواست بنده خالص و مخلص است که همواره به عنایات بی پایان مولای خود چشم طمع دارد و در سخت ترین حالات نیز از یاد او غفلت نمی ورزد.

2-انسان خدا شناس و عارف به معنای حقیقی کلمه، هر چه به پایان زندگی دنیایی خود نزدیک می شود و نفس هایش به شماره می افتد، بیش از هر زمان دیگر خود را به معشوق و معبودش نزدیک می بیند، جز او را نمی نگرد و جز با او سخن نمی گوید و جز از او درخواست و تمنایی ندارد.

به نقل تواریخ، امام حسین (ع) در لحظات آخر عمر شریف خود، آنگاه که در گودال قتلگاه، غرقه به خون خود، در حال جان سپردن است، با پروردگار خود به راز و نیاز می پردازد. او را می ستاید و به بزرگی بلا و امتحان شکر می گوید و از سر احتیاج و رغبت و خوف و ناتوانی و توکل او را می خواند و در شکایت از مردمی که با عترت پیامبر به جنگ برخاستند و با آنها به نیرنگ و فریب رفتار نمودند، چنین دعا می کند:
اللهُمَّ احکُم بَینَنَا وَ بَینَ قومِنَا فَانَّهُم غَرّونَا وَ خَذَلوُنَا وَ غَدَرُوا بِنَا وَ قَتَلوُنَا وَ نَحنُ عِترَةُ نَبِیِّکَ وَ وُلدِ حَبیبِکَ مُحَمَّد الَّذِی اصطَفَیتَهُ بِالرِّسَالَةِ وَ ائتَمَنتَهُ عَلَی الوَحیِ فَاجعَل لَنَا مِن اَمرِنَا فَرَجًا وَ مَخرَجًا یَا اَرحَمَ الرَّاحِمیِن؛ خدایا بین ما و این مردم، خود قضاوت کن که ما را فریفتند و تنها گذاشتند و به نیرنگ با ما رفتار نمودند و ما را کشتند، در حالی که خاندان پیامبر تو و فرزندان حبیب تو، محمد (ص) بودیم. آن که او را به رسالت انتخاب کردی و بر وحی خود امین قرار دادی. در این کار ما گشایش و راه نجاتی بگذار، ای مهربان ترین مهربانان. « 2»

امتی که با اهل بیت پیامبر خود اینگونه رفتار کنند، یعنی با آنان نیرنگ ببازند و به جنگ برخیزند و به ریختن خونشان راضی شوند، بی¬شک فرجامی ناگوار و خوار کننده خواهند داشت و روزی دست انتقام الهی از آستین برگزیده¬ای از برگزیدگان او بیرون می آید و بساط ستم و ستمگران عالم را بر می چیند و برای همیشه دامن بشریت را از ننگ آلودگی به خون مظلومان و حق باوران پاک خواهد کرد و این همان فرج و راه نجاتی است که امام از خداوند به دعا خواسته است. /ی702/ر

پاورقیها:
1.ارشاد مفید، ج2، ص108
2.مقتل مقرم، ص344