سوریه و ارتش این کشور یکی از محوری ترین کانون های مقاومت در منطقه در طول سالیان متمادی بود. ارتش حزب بعث سوریه، زمانی نه تنها با صهیونیست‌ها سرجنگ داشت که امنیت لبنان را هم تأمین می‌کرد. همان ارتشی که به دلائل مختلف دیگر خودش نبود. اکنون اما سوریه به روزی افتاده که حتی معلوم نیست کشوری به این نام بماند یا نه؟ آیا سوری‌ها که از ده‌ها طایفه و گروه و مذهب و نژاد، گردهم آمده بودند، حالا حتی سر رنگ پرچم و مرز کشور و قانون و دولت و حکومت و تعریف دوست و دشمن، باید به تفاهم برسند یا با زبان یا با فشنگ! سلاح‌هایی که رو به دشمن گرفته نشدند به دست دشمن نابود شدند. هزینه‌های تسلیم بالاتر از ایستادگی شد و مردمی که رنجور از سال‌ها تحریم بودند حالا باید با دست‌های خالی‌تر از گذشته کشورشان را بسازند البته اگر تجزیه نشود! تجربه تلخی است ولی چاره چیست؟ سوریه نیم قرن ایستاد که نیفتد ولی افتاد. حافظ اسد و بشار، بارها در خط مقاومت میدان‌داری کردند ولی حالا میدان را باختند. سنگر سقوط کرد ولی روح مقاومت زنده است. این سنت خدا است. گاهی برای فتح بزرگ باید هزینه بزرگتری داد. نسلی باید برخیزند که خستگی را خسته کنند. نسلی که حاج قاسم تربیت کرده باشد؛ مانند نسلی که حاج چمران تربیت کرد. سقوط دومینو وار شهرهای سوریه بدون کمترین مقاومت از سمت ارتش و مردم این کشور و به تبع آن نابودی زیر ساخت های نظامی و توان دفاعی ارتش این کشور و نیز بروز مشکلات امنیتی و اقتصادی برای مردم این کشور جنگ زده، حاوی درس و عبرت های فراوانی است که رهبر معظم انقلاب در دو سخنرانی اخیر خود در جمع اقشار مختلف مردم و بانوان به خوبی آنها را تبیین فرمودند.